- کسی که امر یا نهی میکند، بداند آنچه را که دیگری انجام میدهد حرام است و آنچه را ترک کرده، واجب است، پس هرکس نمیداند این عمل که او انجام میدهد جلوگیری واجب نیست. بنابر فتوای آیت الله ای آمر به معروف و نهیکننده از منکر باید عالم به معروف و منکر باشد و همچنین بداند که فاعل منکر عمدأ و بدون عذر شرعی مرتکب آن میشود.[۶]
- آنکه در امر به معروف یا نهی از منکر مفسدهای وجود نداشته باشد یا ضرری متوجه کسی نشود، مثلاً باعث نشود که آبروی شخص مسلمان ریخته شود یا ضرر مالی یا جانی به کسی برسد.
- احتمال بدهد که امر به معروف یا نهی از منکر اثر کند. پس اگر یقین به عدم اثر آن دارد، واجب نیست. بنابر فتوای آیت الله ای زمانی امر به معروف و نهی از منکر واجب میشود که احتمال تأثیر امر به معروف و نهی از منکر در مورد آن شخص داده شود، و ضرری برای خود او نداشته باشد، و در این مورد باید تناسب بین ضرر احتمالی واهمیت معروفی که به آن امر مینماید یا منکری که از آن نهی میکند، ملاحظه نماید، در غیر این صورت، امر به معروف و نهی از منکر بر او واجب کاملاًنیست.[۶]
- خود شخص آمر به معروف یا ناهی از منکر، آن معروف را ترک نکرده یا فاعل به آن منکر نباشد. مصداق مثل معروف که رطب خورده منع رطب کی کند
امر به معروف و نهی از منکر در نهضت امام حسین (ع)
معروف ,منکر ,نهی ,امر ,واجب ,شخص ,به معروف ,از منکر ,امر به ,نهی از ,معروف و ,نیست بنابر فتوای آیت
درباره این سایت